INFORMACJE
Króliki domowe pochodzą od jednego gatunku dzikiego, ale w skutek zabiegów
hodowlanych człowieka, bądź też samorzutnie wytworzyło się ich szereg ras,
czasami bardzo różniących się miedzy sobą. Wielką różnorodność stwierdzamy
zwłaszcza pod względem ogólnej wielkości, umaszczenia, budowy okrywy (sierści),
proporcji sylwetki a wreszcie kształtu głowy i wielkości uszu. Budowa ciała
wewnętrzna wykazuje o wiele mniejsze różnice. Pod względem ogólnej budowy ciała
i poszczególnych jego części króliki stanowią raczej jednolity materiał.
Różnice wielkości występujące pomiędzy rozmaitymi rasami królików bywają
jednak wprost ogromne. Wystarczy porównać np. polskiego gronostaja, prawdziwego
karzełka pomiędzy królikami, nie przekraczającego 1,25 kg wagi żywej, z
olbrzymem belgijskim, dorastającym nawet do 9 kg wagi żywej. Podobna
różnorodność występuje w umaszczeniu. Obok królików maści "dzikiej" oraz
czarnych istnieją rasy białe, zarówno albinosy nie wytwarzające w ogóle barwnika
poza hemoglobiną, o zupełnie białej sierści, różowej skórze i czerwonych oczach
(np. królik biały polski), jak i całkowicie białe króliki niealbinotyczne,
niebieskookie (białe wiedeńskie) albo czarnookie (białe mazurskie).
Występują także rasy królików srokatych (plamistych). Inny układ ciemnych
plam na białym futerku widzimy np. u srokaczy angielskich, a inny u niemieckich.
Białe o czarnych uszach, nogach, ogonie oraz pyszczku są króliki gronostaje
rosyjskie. Króliki holenderskie maja przód ciała i tylne stopy białe. Uszy,
plamy na policzkach i tylna część tułowia (z wyjątkiem końca stopy i pazurków)
są rozmaicie zabarwione, najczęściej na barwę żółtą. Króliki japońskie są
niesymetrycznie trójbarwne łaciaste.
Występują także króliki mające futerka szare, popielate, srebrzyste, płowe, niebieskie, brązowe oraz całkowicie szare i czarne podpalane. Głowa większości królików jest owalna, lekko wydłużona, o prawie równym profilu. Tylko u tzw. królików baranów głowa jest wyraźnie garbonosa.
Długość uszów królików zazwyczaj nie wiele przekracza długość głowy. U
niektórych ras jak np. u polskich gronostajów, uszy powinny być krótsze niż
głowa, a przy tym koniecznie sztywno stojące ku górze. Dla innych ras typowe
jest zwisanie jednego ucha, podczas gdy drugie trzymają uniesione w górę, albo
np. u angielskich baranów długie i szerokie uszy zwisają luźno po obu bokach
głowy. U typowych sztuk tej rasy, nie mającej już zresztą znaczenia
gospodarczego, szerokość ucha przekracza niekiedy 15 cm, gdy łączna długość
uszu, mierzona przez grzbiet głowy, dochodzi tu do 65 cm.
Duże różnice możemy zauważyć również w budowie i w charakterze sierści
królików. Obok królików o krótkiej, gładko przylegającej sierści ogółu ras
futerkowych, złożonej z tzw. przez hodowców ości i z puchu tworzącego spodnie
podszycie futerka, są także angory porośnięte długą falistą wełną, upodabniającą
je na oko jak gdyby do puszystych zarękawków.
Odrębną grupę stanowią też króliki reksy o nabitej, gęstej krótkowłosej
okrywie puchowej (bez włosów ościstych). Skórki tej grupy ras nadają się
szczególnie dobrze do wyrobu imitacji cennych futer szlachetnych, gdyż nie
potrzeba podawać ich kłopotliwemu procesowi mechanicznego "epilowania", tj.
usuwania "ości", koniecznemu przy uszlachetnianiu skórek wszystkich ras
królików.
Wśród pogłowia królików hodowlanych w Polsce poważną ilość stanowią jednak
zwierzęta bezrasowe, pospolite, wytrzymałe, odporne oraz mało wymagające, ale
drobne i o niejednolitym typie, które nie przynoszą większych korzyści
gospodarczych, przeciwnie sprawiające często kłopot przez podkopywanie się
długimi tunelami pod podłogę budynków gospodarskich. Znacznie większe korzyści
przynoszą zwierzęta rasowe, które dają cenne skorki futerkowe lub wełnę i
większe ilości drobnego mięsa.